Messi heeft een Congolese zus
13/04/2016 - 10:10
De paters van Beni vertrekken voor dageraad naar Butembo, om de priesterwijding van 30 nieuwe priesters bij te wonen. Ik lift mee en drie uur later, nog steeds vroeg in de ochtend naar mijn normen, sta ik 800 meter hoger en 10°C lager, met mijn voeten op de vruchtbare bodem van Butembo.
Zou het de vermoeidheid zijn die me deed toestemmen, toen ze me vroegen of ik meeging naar de priesterwijding? Een zondagse mis durft wel eens drie tot vier uur duren. Pas enkele minuten later drong het tot me door dat dertig nieuwe priesters wijden wel eens vijf tot zes uur zou kunnen innemen. Ik kreeg al snel spijt van mijn impulsieve beslissing.
De halve stad lijkt naar de dienst te komen. Een massa staat te drummen aan de poorten om nog een plaatsje binnen te kunnen krijgen. Anderen strijken neer in het gras buiten de kerk, waar ze de dienst via de luidsprekers zullen volgen. Volgens Remacle, de pater die naast me staat, is het onbegonnen werk om binnen te geraken. Ik zie hoe de massa zich opent wanneer paters of nonnen naar de ingang gaan. We zouden makkelijk in deze stroom mee kunnen stappen, maar Remacle blijft beweren dat het onmogelijk is. Hij heeft er duidelijk zelf weinig zin in. Wanneer hij bevestigt dat het wel eens zes uur zou kunnen duren, ben ik snel geneigd zijn analyse te volgen. We blijven nog even rond de kerk hangen, maar nu ik toch aan de dienst ontsnapt ben, beslis ik Jocelyne op te bellen. Ik kijk er naar uit haar terug te zien. ‚’Ah, je bent aangekomen’, roept ze door de telefoon,’Perfect op tijd. Over een dik uur speelt de damesploeg van Butembo, Graben Sport, een vriendschappelijke wedstrijd, naast het college op de heuvel’. Dit lijkt me al betere opener van mijn bezoek aan Butembo!
Op het voetbalveld speelt de ene jongensploeg na de andere hun wedstrijd. Jocelyne, noch de damesploeg, zijn te bespeuren. Na lang wachten Jocelyne dan toch op. Het lijkt alsof het gisteren was dat we elkaar laatst zagen. De voorbije maanden liep het contact wat moeilijker. Na meer dan twee maanden problemen met haar gezondheid lijkt de operatie die ze drie weken geleden onderging dan toch beterschap te brengen. Ze ziet er goed uit en voelt zich eindelijk weer op krachten komen.
Een groep kinderen stuift plots eenzelfde richting uit. Ze troepen samen rond iets wat zich aan de andere kant van het terrein afspeelt. ’Ah, de ploeg is aangekomen.’, zegt Jocelyne. ’De kinderen zijn dol op hen! Ze winnen elke wedstrijd en zijn daardoor een ware attractie geworden.’
Achter de massa kinderen starten de speelsters inderaad hun opwarming. Gedisciplineerd beginnen ze aan een reeks oefeningen. Voor het eerst zijn de kinderen meer geïnteresseerd in de voetbalploeg dan in mij, de blanke, of Muzungu. Ik word overmand door een gevoel van vreugde en trots. Een dikke twee jaar geleden, toen ik voor het laatst in Butembo was, was er weinig tot geen interesse in het vrouwenvoetbal. Meer zelfs, er werd wat spottend naar gekeken. Nu lijken ze wel supersterren.
Eén minuut wedstrijd had ik nodig om te begrijpen waarom. Het stond op dat moment al 1-0 voor Graben Sport. Jocelyne had me verteld dat het moeilijk is om nog een ploeg te vinden die een vriendschappelijke wedstrijd wil spelen tegen hen. Als na 15 minuten de teller al op 5-0 staat, kan ik die ploegen moeilijk ongelijk geven. De meisjes van Graben Sport staan als één blok op het veld, ze passen de bal efficient en snel rond, passeren de tegenstander met acrobatische bewegingen en tikken de bal telkens met enig showgehalte het kader binnen. Nummer 12, Rachel, de spits van de ploeg dribbelt vlot drie tot vier speelsters voorbij en tikt na een schijnbeweging de bal door de benen van de keeper. Het publiek juicht uitbundig. ’Ze is de zus van Messi’, roept een van de kinderen die naast me staan. Ik sta perplex en kijk vol bewondering hoe de andere ploeg dit, gelukkig lachend, ondergaat. Bij 13-0 valt de regen plots met bakken uit de lucht en wordt de wedstrijd, zonder gemor van de tegenstanders, stopgezet. Hoewel de andere ploeg nog weinig ervaring heeft, kan je niet ontkennen dat Graben Sport een spectaculaire vooruitgang heeft geboekt. Ik concludeer, met een krop in de keel, dat de continuïteit die er dankzij Mama Kivu is gekomen, haar vruchten afwerpt. Voor elke ploeg heb ik nog nieuwe voetbal als geschenk. De vreugde die bij elke ploeg losbarst bij de overhandiging van dit kleine geschenk doet me weer beseffen veel waard een klein gebaar kan zijn. Hier vindt het échte voetbal plaats.
Terwijl we schuilen voor de regen hoor ik de misdienst in de verte. Vijf uren zijn ondertussen verstreken. De regen stopt, het kerkgezang lijkt een finaal hoogtepunt te bereiken en het terrein ligt er ondertussen modderig bij. ’Tot morgen, Muzungu!’, roept Rachel. ’Zorg goed voor die Messivoeten!’, antwoord ik nog. Ik stap terug richting de kerk en vraag me af of ze mijn afwezigheid zullen opgemerkt hebben. ’Waar zat je?’, roept een pater al uit de verte. ’Messi of Jesus? Het was een pijnlijk dilemma.’, zeg ik. ’Groot gelijk, het duurde nogal lang! Kom! De afterparty, die mag je niet missen!’. Ik neem dit aanbod uiteraard opnieuw beleefd aan, en glip er dit keer niet tussenuit.