De nieuwe start van Rachel
28/10/2016 - 14:57
Maison Ngulo, het opvanghuis en opleidingscentrum, opende de deuren in 2015. Rachel en haar twee dochters waren de eerste bewoners, en belandden hier na een erg moeilijke periode. Het moest een eerste stap zijn, van een nieuw begin, een nieuw leven. Het huis is ondertussen meer dan een jaar in werking, en het leven van Rachel ziet er ondertussen helemaal anders uit. Het verhaal is het eerste, en hopelijk niet het laatste succesverhaal van een huis voor vrouwen zonder thuis.
Maman Elise leerde Rachel eind 2014 kennen. De moeder van Rachel was gestorven bij haar geboorte. Ze was amper 14 jaar toen ze moest huwen met een man, die agressief bleek en aan alcohol verslaafd was. Ze had twee kinderen met hem, maar leefde in angst. Uiteindelijk vluchtte ze en vond ze onderdak bij haar zus. In Beni startten ze samen een klein winkeltje. Maar onderweg tussen Beni en Butembo, werden ze overvallen en werd ze brutaal verkracht. Ze werd bij FEPSI binnengebracht. Ze bleek niet alleen een ernstig trauma aan dit voorval over te houden, maar ook HIV. Haar al zo broze wereld stortte nu volledig in. De eerste zes maanden zag maman Elise haar enkel in tranen. Tot drie keer toe moest Elise het idee van zelfmoord uit haar hoofd praten. Haar liefde voor haar twee kinderen was haar enige bestaansreden. Maar dan nog vroeg ze zich af of ze de kinderen ook niet beter zo’n leven bespaarde door ze mee te nemen in haar dood. Elise nam haar bij haar in huis en volgde haar zo van dichtbij op. Ze werd als een tweede moeder voor Rachel. Door haar onder te brengen in Maison Ngulo hoopte ze dat Rachel voorzichtig haar eerste stappen kan zetten.
Ik herinner me de eerste kennismaking met Rachel nog levendig. Ze was een knappe vrouw, met twee prachtige kleine meisjes, die aan haar pagne hingen. Het duurde niet lang of de fonkelende ogen van de kleine meisjes zochten me op, en het ijs smelte al snel. In tegen stelling tot haar praatgrage dochters, was Rachel zelf wat stiller. Ik startte samen met Rachel, haar twee medebewoonsters, en de externen die zich inschreven voor de opleiding, de eerste naailes. Samen probeerden we met een Singermachine onze eerste rechte lijn te stikken. Mijn geklungel hielp de kloof wat dichten. Met handen en voeten probeerde ik de volgende dagen korte gesprekken met Rachel te voeren. Het leidt vaak tot misverstanden en er werd behoorlijk wat afgelachen.
Vlak voor mijn vertrek sprak ik met maman Elise, over hoe ze de toekomst voor Rachel zag. 'Dat ligt in haar handen.' Maar ze is al blij met de kleine stappen. 'Vandaag zag ik haar voor het eerst lachen. Zo heb ik haar nooit gezien. Dat betekent veel voor mij, om haar zo te kunnen zien.'
Een jaar later ga ik terug naar Maison Ngulo. Het is er druk. De eerste bewoonsters zijn ondertussen al hun eigen weg gegaan. Andere meisjes, vrouwen vonden er een bed, een opleiding vriendschap.
'Heb je Rachel al gezien?', vraagt maman Elise me op dag twee. 'Hoezo?'
'Ze woont hier vlakbij. Ze heeft haar droom kunnen waarmaken. Ze houdt hier naast het hospitaal een kleine boutique open.'
Het weerzien met Rachel is hartelijk. Ze herkent me meteen. Nog steeds is mijn Shahili te slecht om een goed gesprek te voeren. Maar die gedeelde taal is niet ontbeerlijk. Met handen en voeten begrijpen we elkaar. Ze toont trots wat ze in haar winkeltje heeft, en ik ben met veel plezier haar klant. Haar winkeltje is amper vierkante meter groot, maar dit is wat ze wou. Ze slaapt 's nachts in dit kleine winkeltje, om haar waren te bewaken. De meisjes sliepen aanvankelijk nog bij maman Elise, maar Rachel miste de geborgen warmte van haar meisjes, en de meisjes misten die van hun moeder. Het is in westerse ogen, geen plaats om in te slapen, het is amper twee kleerkasten groot. Maar Rachel straalt van trots. En de meisjes tonen me alles wat ze in de aanbieding heeft wel twee tot drie keer. Het is een ontroerend tafereel.
Dat een jaar na de opstart van Maison Ngulo, Rachels droom al bewaarheid werd, en die van maman Elise en haar vriendinnen van FEPSI al evenzeer, overtreft ook mijn eigen stoutste dromen.
Maison Ngulo kreeg de steun van de Provincie West-Vlaanderen.
Dankzij de Koning Boudewijnstichting (KBS) kunnen we twee jaar lang fiscale attesten afleveren voor schenkingen tvv van Maison Ngulo.
Je kan een schenking online overmaken, of via een overschrijving naar de rekening van de KBS, met een verwijzing naar ons project door de bankmededeling 128/2818/00081:
• Online een gift overmaken
• Voor een gift vanuit België via overschrijving op bpost bank IBAN: BE10 0000 0000 0404 BIC: BPOTBEB1, graag deze bankmededeling gebruiken: 128/2818/00081
